سلام .من زاده سرزمینی هستم واقع بین سه کوه تنومند سر به فلک کشیده ی اسکو.
که در فاصله ای نه چندان دور مأمن بسیار زیبا و آرام بخشی بنام کندوان وجود دارد .میگویند از دیرباز افرادی برای ایجاد پناهکاه این محل را برای زیست خود انتخاب نمودند گر چه در بدو کار آنجا فقط از تعدادی قلل مرتفع تشگیل شده بود ولی با گذران زمان مردم آن دیار هر یک با مشقّت فراوان در عمق وجود این قلل حفرات سنگی و غار مانندی را ایجاد نمودند و برای استفاده از آب شرب و چشمه ای در پای این کوه در طی سال برای مصارف روزانه رنج بسیاری را متحّمل می گشتند اما امروزه فرایند لوله کشی این مشگل را تا میزان بسیار بالایی را مرتفع ساخته است.
دکمه منهای دو در آسانسور را که فشار می دم به طبقه ای می رسم که در گوشه اون اتاقی وجود داره به نام موتورخونه. دروغ چرا ، تمایل زیادی ندارم که به اون نزدیک بشم. البته احتیاجی هم نیست چون اغلب درسته و داره کار می کنه. اما ندرتا که احتیاج به تعمیر پیدا کنه به همراه تعمیرکار شاید یک سری به اونجا بزنم.
فضایی نیست که زیاد ازش خوشم بیاد. اما حقیقتش خیلی بهمون خدمت می کنه . هم گرما فراهم می کنه هم آب گرم رو تهیه می کنه. خلاصه زندگیمون خیلی بهش وابسته است.
داشتم فکر می کردم چرا اینقدر ما ایرانیها اغلب با این فضاها و تجهیزاتی که به ما خدمت میده بیگانه ایم. چرا نسبت به اینها اینقدر کم اطلاع داریم. چرا به اونها نزدیک نمی شیم .
یک کتاب در کتابفروشی کودکان دیدم ، ترجمه بود مخصوص بچه های زیر سه سال. بعد دیدم توی کتاب یک کودک وجود داره که در خصوص ماشین الات سنگین مثل لودر ، بیل مکانیکی ، جرثقیل و … صحبت می کنه. خیلی برام جالب بود و با خودم فکر کردم که چطور امریکاییها کودکان خود را با این تجهیزات آشنا می کنند. بعد فکر کردم چگونه می توان در ایران مردم را با ابزارها و فضاهایی این چنینی آشتی داد.
اخیرا که به موتورخونه سرک کشیدم دیدم مدیر ساختمان داده اونجا را با رنگهای خیلی قشنگ مثل زرد، قرمز و … رنگ کردند چقدر دوستانه تر شده بود. راهکار بدی نبود.
جالبه تو فیلمها می بینیم که امریکایی ها در خانه هاشان بعضا چال مکانیکی دارند چقدر به صنعت و تکنولوژی نزدیک می شوند و ما چقدر دور می شیم.
به نظر شما برای آشتی دادن مردم با موتورخونه ها از چه اقدامات بازاریابی باید استفاده کرد ، آموزش کودکان ، رنگ آمیزی
۱۶
مرداد
در این نوع دیگ سیال گرم شونده آب است و سعی بر آن است که
از تولید بخار جلوگیری شود بنابر این درجه حرارت دیگ به وسیله وسایلی چون ترموستات و آگوستات کنترل می شود. این دیگ ها در دو نوع چدنی و فولادی ساخته می شوند.
دیگ های چدنی:
دیگ های چدنی اغلب به صورت قطعات ساخته می شوندو شامل تعداد زیادی پره چدنی هستند.این نوع دیگ ها دوام و عمر زیادی دارند و چون به صورت پره پره به هم متصل شده اند در صورت لزوم با تعمیر و تعویض قطعات میتوان مدت زیادی از دیگ چدنی استفاده کرد .همین طور میتوان با اضافه و کم کردن پره ها ظرفیت دیگ را تغییر داد.
در داخل دیگ های با مصرف سوخت جامد شبکه چدنی و خاکستر دان به کار می برند و نیز دریچه تنظیم کشش دود در روی کانال خروج گاز و دود نصب می کنند .اگر دیگ با سوخت مایع کار کند در جلوی آن یک صفحه به عنوان محل لوله سوخت پاش قرار داده می شود .
روی دودکش نیز دریچه اطمینان نصب می شود تا در مواقع اشتعال ناگهانی سوخت و فشارهای غیر عادی به دیگ صدمه نرسد و یا باز شدن دریچه فشار حاصل از انفجار به خارج منتقل شود. داخل این نوع دیگ ها که در معرض شعله مستقیم سوخت پاش قرار می گیرد به وسیله آجر نسوز ملات اندود می شود تا حرارت زیاد باعث فرسودگی قطعات دیگ نشود.
مسیر شعله و دود مطابق نظر سازنده باید طوری انتخاب شود که حداکثر حرارت ضمن عبور گاز از لا به لای پره های دیگ کسب شود و اگر آجر چینی مورد استفاده قرار بگیرد باید این موضوع رعایت شود.
روی دیگ های چدنی لوازم و وسایل زیر به کار می رود:
1-عایق و پوشش که اتلاف حرارتی را تقلیل دهد
2-شیر تخلیه و تغذیه آب که به طور معمول در زیر دیگ قرار دارد
3-کلکتور ها که لوله های رفت و برگشت از آن منشعب می شوند
4-دریچه تنظیم و کشش دود
5-شیر اطمینان در دیگ های سیستم بسته که منبع انبساط در آن ها به هوای آزاد ارتباط ندارد .
ظرفیت دیگ های چدنی از 10000تا 500000کیلوکالری در ساعت است و نسبت به ظرفیت حرارت به شکل های مختلف و ابعاد متنوع ساخته شده اند و حداکثر فشاری که میتوانند تحمل کنند معادل 5 اتمسفر صنعتی است و فشار آزمایشی آن ها حدود 7 کیلوگرم برسانتی متر مربع با اتمسفر صنعتی است. راندمان دیگ های چدنی با سوخت جامد حدود60%و برای دیگ های با سوخت مایع و گازی معادل 85%است.
ظرفیت این دیگ ها بر حسب کیلوکالری در ساعت تعیین می شود ودر بعضی مواقع با سطح حرارتی مشخص می شود که در این صورت بر حسب نوع سوخت و ساختمان دیگ هر متر مربع سطح حرارتی بین 8000تا12000کیلو کالری در ساعت حرارت میدهد.
دیگ های فولادی:
دیگ های فولادی به عکس دیگ های چدنی دوام چندانی ندارند و خطر زنگ زدگی و خوردگی فلز به علت ترکیب با اکسیژن در حرارت های بالا زیاد است.
این دیگ ها به انواع مختلف زیر تقسیم می شوند که مهمترین آن ها عبارتند از:
1-دیگ با لوله دود-که برای تهیه آب گرم است و برای ظرفیت های زیاد به کار برده می شود.
2-دیگ با لوله آب گرم-که در این نوع دیگ ها آب در داخل لوله های مسی جریان دارد و شعله خارج لوله ها است .
3-دیگ های قائم
4-دیگ های افقی
5-دیگ های کامل که کلیه وسایل آن در کارخانه سازنده روی یک شاسی سوار می شود.این دیگ ها برای ظرفیت و فشار بالا ساخته شده اند و بر حسب نوع سوخت و طریقه تخلیه دود به اشکال مختلف ساخته می شوند .
6-دیگ های بخار فولادی که به منظور تهیه بخار با فشار های زیاد ساخته می شوند و از فشار های کم بین5 تا 10 اتمسفر شروع و تا فشار 20اتمسفرنیز می رسد و حتی در دیگ های بخار صنعتی فشار بخار تا 180 اتمسفر صنعتی نیز خواهدبود .ولی دیگ هایی که در حرارت مرکزی بیشتر معمول است با فشار 10 اتمسفر صنعتی در دو نوع فشار قوی و2 کیلوگرم بر سانتی متر مربع در نوع فشار ضعیف است که حرارت دهی ان ها بین 25 تا 125هزار کیلوکالری در ساعت
۱۶
مرداد